علل و روشهای درمان بی اختیاری ادرار در زنان

آخرین بروزرسانی: 13 آبان 1402

در این مقاله می خوانید
بیماری بی اختیاری ادرار استرسی، حالتی است که در آن، افزایش فشار داخل شكم که توسط شرایطی مثل تحمل وزن، خنده، سرفه و عطسه ایجاد میشود، باعث شده فشار مسدود کننده ادرار کم شده و ادرار نشت پیدا کند. بی اختیاری ادرار در زنان موجب رنجش آنها میشود.

این بیماری اغلب در زنان میانسال دیده می شود. که از مهم ترین علل آن حاملگی های متعدد و زایمان واژینال است. که این امر باعث ضعف در بافتهای کف لگن و دریچه اسفنکتر گردن مثانه می شود. بی اختیاری ادرار در زنان در خیلی از زنان که چندین زایمان واژینال داشته اند، دیده شده است.

در حالت طبیعی در افراد سالم فشار مسدود کننده مجرا به خوبی قادر به مقابله و ایجاد حالت تعادل است، حتی در شرایط مختلف مثل عطسه، سرفه و …

عده ای از پژوهشگران عقیده دارند که در این بیماری، معمولا ساختمان اسفنکتر سالم است، اما به علت جابه جایی و حرکت بیش از حد مجرا در اثر ضعف، بافت قادر به ایجاد عملکرد نمی باشد و این بیماری ایجاد می شود.

علائم بی اختیاری ادرار در زنان

١- در این بیماری ظرفیت مثانه تغییر نكرده و حجم مثانه مشابه افراد عادی است. اما فشار مسدود کننده مجرا حین ریزش ادرار کاهش یافته و منجر به ریزش ادرار حین افزایش فشار شكمی میشود.
٢- در این بیماری طول مجرا از لحاظ آناتومیکی کاهش نیافته اما طول موثر آن کم میشود، که باعث می شود قدرت مسدودکنندگی کم شود.
گاهی بیمارانی که دچار بی اختیاری خفیف استرسی هستند، می توانند آگاهانه و ارادی با فعال کردن انقباض اسفنكتر سبب ایجاد یک فشار مسدودشوندگی شوند. به خصوص این اتفاق زمانی می افتد که اولین قطره وارد مجرا میشود و فرد آن را احساس کرده و با یک انقباض ایجاد فشار می کند. اما متاسفانه به مرور و با افزایش شدت بیماری این عملکرد ضعیف می شود.

بی اختیاری ادرار

تشخیص بی اختیاری ادرار در زنان

برای تشخیص این بیماری توجه به سابقه پزشكی بیمار از جمله تعداد حاملگی و زایمان ها به خصوص زایمان طبیعی، جراحی های لگن، جراحی خارج سازی رحم (هیسترکتومی)، رژیم های غذایی، میزان مایعات دریافتی روزانه و بیماری های زمینه ای مهم می باشد.

شدت میزان نشت ادرار هم از خفیف تا شدید تقسیم بندی می شود. پس گاهی برای پیشگیری یا بهتر شدن علائم می توان تغییری در الگوی تغذیه ایجاد کرد. منظور از تغییر در الگوی تغذیه، كاهش میزان مایعات دریافتی، عدم مصرف مواد محرك مثانه (فلفل، ادویه، مواد تند، چای و مواد كافئین دار، نوشابه و ابمیوه های گاز دار) و گرم نگه داشتن كلیه است. در معاینه ای که انجام میشود شدت ضعف و شلی عضلات كف لگن مشخص می شود.
بررسی وجود و درجه پایین افتادگی رحم و پایین افتادن قاعده ی مثانه و درجه و میزان تحرک دیواره قدامی واژن با تستی به نام Q tip بررسی میشود. بیماران توجه کنند که یک معاینه ی عصبی (نورولوژیک) ساده بهتر است انجام شود تا حس پرینه، رفلکس های اندام تحتانی، قوام و تون اسفنكتر آنال و واژینال و …. مشخص شود.
گاهی علت این مشکل می تواند مشکلات آناتومیک باشد که برای تشخیص آن از روش سیستوسكوپی (مشاهده مجرای ادرار و مثانه از طریق اندوسكوپی) استفاده می شود.
تست دیگر، تست اورودینامیک (نوار مثانه) است که برای وجود بی اختیاری، شدت آن و تفکیک آن از مشکلات دیگر و همچنین بررسی عملکرد اسفنكتری و تخمین میزان بهبودی پس از درمان دارویی و جراحی استفاده می شود.

درمان بی اختیاری ادرار در زنان

با توجه به شدت بی اختیاری درمان متفاوت است. در موارد خفیف تا متوسط به خصوص در زنان جوان می توان از درمان های ساده تر شروع کرد که می توان به قرصهای انتی كلینرژیك (مهار كننده انقباضات مثانه مانند تولترودین) اشاره کرد. همچنین داروهای آلفا اگونیست (دولكسیتین) که سبب تقویت عملکرد اسفنکتر می شوند.

ورزش کگل

ورزش عضلات کف لگن (مانور كگل) نیز مهم می باشد. به طوری که بیمار می تواند روزی ۳۰ دقیقه به طور ارادی عضلات كف لگن خود را منقبض کند. که بعد از ۲ تا ۳ ماه می تواند، اثر بهبودی این ورزش در خود را مشاهده کند.

در موارد ضعف شدید عضلات كف لگن میتوان از فیزیوتراپی جهت بهبود بیشتر این عضلات بهره برد. روش دیگر تحریک الکتریکی عضلات کف لگن با قرار دادن probe داخل واژن است. در زنان بعد از یائسگی افزودن استروژن نیز می تواند کمک کننده باشد.

باید توجه داشت که انتخاب روش های فوق مستلزم صرف وقت و حوصله بسیار از طرف بیمار و پزشک بوده و اثرات آن به تدریج مشخص
می شود.
در درمان بی اختیاری شدید و عدم پاسخ دهی روش های فوق از روش جراحی استفاده می شود. اساس انجام این جراحی قرار دادن مجدد محل اتصال مثانه به مجرا و خود مجرا در مکانی بالاتر در پشت سمفیز پوبیس است.
روش های جراحی مختلفی وجود دارد که تخصصی بوده و بر اساس تجربه پزشك و نیاز بیمار تعیین میشود.

 توصیه پزشک

با توجه به اینکه این بیماری در خیلی از زنانی که سابقه ی چندین بار زایمان واژینال دارند دیده می شود و به علت احساس ناخوشایندی که ایجاد می کند درمانش اهمیت بسیاری دارد. بیماران باید توجه کنند که درمان غیر جراحی این بیماری نیازمند حوصله، صبر و دقت زیادی بوده و زمان زیادی جهت رسیدن به پاسخ درمانی نیاز است.

 

 

دکتر شهریار ناطق جراح کلیه و متخصص ارولوژی

برای پرسش از دکتر بر روی لینک مشاوره پزشکی کلیک کنید.

لطفا به اشتراک بگذارید